Mirjana Popović RadovićPrizor drveća koje izranja iz magle kao oživelo i kreće ka usamljenoj tvrđavi gde vlada Makbet, u tumačenju Toširo Mifuna , u “Krvavom prestolu” Akire Kurosave, jedna je od antologijskih scena iz istorije filma.
Ali u novije vreme kao da život sve više imitira umetnost.Slika posečenog drveća ohole vlasti i usamljene utvrde dobija novo značenje kod nas, sa nedavnim događajima oko Kalemegdana.
Seča stabala na ovom “Bregu za razmišljanje” od strane gradskih moćnika, bezobzirno je skrnavljenje prostora vekovnog istorijskog pamćenja, da bi se za trenutnu utilitarnu korist, turističkog tipa, izgradnjom gondole jeftino upotrebila njegova trajna vrednost koja nema cenu. A semantika imena Kalemegdana, TVRĐAVE BORBE, ne samo najlepšeg parka unutar beogradske tvrđave, već retkog kulturno-istorijskog spomenika, budi dodatnu asocijaciju na “Krvavi presto”, jer Opština Stari Grad namerava da organizuje građanska dežurstva u odbranu kalemegdanskih stabala.
Podudarnost datuma godišnjice ubistva opozicionog premijera Zorana Đinđića i ovih zbivanja, podseća na njegovu izjavu da je “vlast servis a ne okupator.”
Tako borba oko drveća između vlasti i opozicije, lako može da dovede do pokretanja nevidljive šume koja će “tirjanstvu stati nogom za vrat”, svojim šumskim sredstvima.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
