Identitet, besede, igranke, plemenitost

Valja odmah napomenuti da je Pedagoški fakultet u Somboru direktan naslednik najstarije škole za obrazovanje srpskih učitelja, da je ono počelo još 1778. godine u „Normi“ Avrama Mrazovića. Somborci s ponosom ističu da je školstvo u ovom gradu podarilo srpstvu mnoštvo znamenitih imena nacionalne kulture, prosvete, duhovnosti – vladika Platon Atanacković, patrijarh Georgije Branković, pedagozi Nikola Vukičević, Petar Despotović, Vojislav Vuk Babić, pesnik Jovan Dučić, književnica Isidora Sekulić, kompozitori Josif Marinković i Petar Konjović – samo su neki od njih.

Kada je počelo obeležavanje Savindana u Somboru nema pouzdanog podatka. Publicista Milan Stepanović kaže da je prvi pisani trag u štampanom izveštaju o radu Javnog učiteljsko-pripravničkog zavoda srpskog u Somboru, kako se tada Preparandija (Srpska učiteljska škola) zvala, u poglavlju „Letopis Srbskoga učiteljišta za godinu 1862/3“. O Svetom Savi, 1867, proslavljena je i pedesetogodišnjica preseljenja Srpske učiteljske škole iz Sentandreje (Mađarska) u Sombor. A 1905. na Sv. Savu posle službe božije išlo se litijom u veliku dvoranu Učiteljske škole gde je osvećena voda. Uveče, priređena je beseda, sa programom u korist đačkog alemneuma. Sveti Sava, 1914. godine, proslavljen je zajednički – obe učiteljske škole, muška i ženska i članovi „Sloge“, bogoslovskog književnog društva iz Sremskih Karlovaca. Krajem 19. veka đaci su o Savindanu organizovali besede sa igrankama, najčešće u hotelu „Lovački rog“, a novac od ulaznica korišćen je u najplemenitije svrhe – pomoć siromašnim đacima, kupovina knjiga i udžbenika, za izgradnju internata, za đačku kuhinju. Lik svetog Save nalazio se i na zvaničnoj znački somborske Srpske učiteljske škole, koju su nosili njeni učenici i nastavnici tokom prve decenije 20. veka.