Istorija proslavljanja Nove godine: Ljubav, sreća, blagostanje, ali i porodične vrednosti

Običan svet, nove godine je dočekivao po kućama, a narod se radovao novom danu kada se lomi vasilica umešena od proje i paprene masti.

Tek 1890. godine, kada je u Beogradu počeo da se oseća „duh Evrope”, štampa beleži prve oglase u kojima kafedžije i ugostitelji reklamiraju organizovane dočeke novog leta, uz obavezan angažman glumaca (komičara, naravno), muziku i vanredno bogatu trpezu.

Ulaskom u 20. vek nove godine počinju „obavezno” da se proslavljaju na ovim prostorima i dočekuju sa društvom po hotelima i kafanama ili velikim kućnim žurevima.

Preduzimljivi ugostitelji organizuju novogodišnje lutrije (dobitak najčešće prase ili ćurka, ali je bilo i zlatnika u krofnama), zabave, plesove i prikazivanje filmova u okviru novogodišnjih kermesa.

Sa proslavljanjem i svečanim obeležavanjem novih godina javlja se i još jedan nov običaj – slanje novogodišnjih čestitki.

Reč čestitka, kako je zabeležio u petprošlom veku Vuk Stefanović Karadžić, dolazi od prideva čestit, a jedno od njegovih značenja u to vreme po Karadžiću bio je i srećan. U svom „Srpskom rječniku” Karadžić beleži: „Čestit je onaj koji donosi radost, sreću i blagostanje.

Jedinstvenu kolekciju novogodišnje-božićnih čestitki u svojoj Istorijskoj zbirci baštini Narodni muzej iz Kragujevca. Reč je o čestitkama s početka prošlog veka, iz albuma poznatog Kragujevčanina Svetozara J. Nikolića.

– Čestitke od pre 12 decenija, kao i sažeti natpisi na njihovim poleđinama na pravi način „oslikavaju” život jedne srpske građanske porodice u tom periodu, kakvi su bili kragujevački Nikolići, smatra istoričarka Bojana Topalović, muzejski savetnik iz kragujevačkog Narodnog muzeja.

Po njoj čestitka se često upotrebljava posle 1900. godine i kao vid razmene informacija unutar porodice.
– Srpsko građansko društvo na početku 20. veka prihvata, pod zapadnoevropskim uticajem, nove forme društvenog života, odražavajući pri tome nasleđeni sitem vrednosti i sve bitne elemente tradicionalizma.

Izgradnja novog sitema kulturnih i životnih vrednosti građana uslovljava oblikovanje novog kulturnog modela ponašanja.

Prihvatanje novina, kao što je slanje čestitki o pojednimi praznicima, pre svega za Božić, Uskrs, krsnu slavu i Novu godinu, govori o promenama u društvenim shvatanjima i o novim vrednostima preuzetim od evropskih uzora, kaže Bojana Topalović.

Kolekcionar božićnih i novogodišnjih čestitki Svetozar J. Nikolić (1877 – 1967) jedna je od najživopisnijih ličnosti kragujevačkog društvenog života sa kraja 19. i početka 20. veka.

Bio je trgovac, mehaničar, graver i pečatorezac. Jedan od prvih i najpoznatijih kragujevačkih foto-amatera, a stručno se usavršavao u Beču (postoji njegova obimna prepiska sa porodicom), putovao po Nemačkoj i Švajcarskoj.

Bio je veoma aktivan u društvenom životu grada, osnivač i član kluba foto – amatera, udruženja lovaca i velosipedista. Učesnik je balkanskih i Prvog svetskog rata.

Sa suprugom Ankom imao je troje dece, sinove Prvoslava i Dragoslava i ćerku Branislavu.

– Uprkos svim poslovnim i porodičnim obavezama i afinitetima, Nikolić je i čovek koji je na početku 20. veka imao dovoljno senzibiliteta i svesti da „oblikuje” i sačuva porodične albume, iz kojih potiče i ova jednistvena zbirka čestitki. Tada je postojala građanska praksa oblikovanje porodičnih albuma sa fotografijama, ali u isto vreme počinje da se neguje kult očuvanja najraznovrsnijih suvenira „sećanja” – pisama, dnevnika, spomenara i, između ostalog, i razglednica i čestitki, navodi naša sagovornica.

U tom periodu „postojala je moda ili trend” da ako čovek samo „mrdne” iz svog mesta boravka obavezno se javlja svojoj rodbini i prijateljima, pa makar otišao do Vrnjačke ili Mataruške banje, podrazumevale su se razglednice.

Čestitke iz Nikolićeve zbirke veoma su raznovrsne .

– Najveći broj čestitki koje je porodica Nikolić primila potiče iz perioda od 1900. do 1914. godine. U njoj su i čestitke iz dvadesetih i tridesetih godina prošlog veka, ističe Bojana Topalović.

Najstarija novogodišnja čestitka u ovoj kolekciji potiče iz 1900. godine, što znači da je štampana krajem 19. veka, a najstariju sačuvanu božićnu Nikolić je dobio 1904. godine iz Pirota.

– Prvi i nastariji primerci čestitki potiču iz Nemačke, jer su Nemci među prvima usvojili i usavršili tehniku štampanja čestitki – navodi Bojana Topalović.

Pored dokumentarne istorijske vrednosti, čestitke su po njenom mišljenju značajne i po svojoj likovnosti, jer „odgovarajuća slika upotpunjava doživljaj onoga o čemu se piše”.

Najstarija novogodišnja čestitka u prvom planu prikazuje devojku, a u pozadini svečano postavljen sto.

Uobičajene ili manjih dimenzija, formata vizit karte, tradicionalne ili moderne, šaljive ili kičaste, čestitke iz Nikolićeve zbirke toplim rečima prenose želje za dobro zdravlje i sreću.

Na njima su standardni (jelka, detelina sa četiri lista, potkovica, razigrani prasići, amori, patuljci, irvasi, venčići, imele, pšenica, zvončići, idilične slike iz bračnog iporodičnog života ili dobrog provoda sa društvancetom u kafani) ili originalni motivi, poput novogodišnje čestitke iz 1910. godine „poniznih služitelja poštanskog magacina” na Savi u Beogradu.

Na tri primerka manjih formata iz 1931. i 1932. godine građanima Kragujevca Nove godine čestitaju raznosači depeša: Danilo Jov. Đorđević, Radisav Jakovljević, Života Milošević i Stevan Ostojić, stari poštar čika Milan ili „Vaši usližni kelneri restorana Talpara”.

Ima i šaljivih motiva, a najoriginalniji je onaj gde u veselom raspoloženju društvo sa cilindrima jaše prasiće po snegu.

Na božićnim čestitkama preovlađuju verski i religiozni motivi (najviše je sa motivom Hristovog rođenja), bilo da su rađene po pravoslavnim ili zapadnim crkvenim kanonima i sa karakterističnim natpisima: „Sretan Božić” i „Hristos se rodi”.

Sem crkvenih motiva, na nekim od božićnih čestitki su i likovne kompozicije idiličnih zimskih pejzaža sa pticama ili jelenima, radosna deca na snegu okružena poklonima i Deda Mraz u različitim situacijama.

Po mišljenju Bojane Topalović, vizuelni motivi na ovim čestitkama usmereni su na „proslavljanje kulta porodice i uobličavanje identiteta prazničnih dana”.

Kolekciju iz Nikolićeve zaostavštine dopunjuju i dve čestitke kojima prijatelji Svetozaru i Anki čestitaju krsnu slavu svetog Nikolu, što takođe postaje pomodni običaj početkom prošlog veka.

Iz ove zbirke saznajemo i to da su ovi proizvodi mahom bili uvozni (Nemačka je snabdevala čitavu Evropu) a kod nas su se njihovim izdavanjem bavili preduzetni duvandžija Moša Koen (koji je u Beogradu imao svoju radnju „1001 sorta dopisnih karti Beograd”), Solomon J. Koen (vlasnik firme „Napoleon”), knjižari sa Terazija Rajković i Ćuković.

Jedna od čestitki iz 1903. godine ima pečat kragujevačkog knjižara-duvandžije Ilije Đ. Anastasijevića koji je imao radnju pored hotela „Takovo”, ali ih je on „samo prodavao, a ne i štampao”.

Svaka od sačuvanih novogodišnje-božićnih čestitki, uvozna ili domaća, šaljiva ili ozbiljna na svoj način priča o nekim lepšim, starim dobrim vremenima pokušavajući da bogatim koloritom dočara priču o ljubavi, sreći, blagostanju ali i porodičnim vrednostima.

Istorija čestitki ogledalo života naših predaka

Počelo sa Božićem i Danom zaljubljenih

Slanje čestitki porodici i prijateljima datira od pre oko dvesta godina. Prvi primerci bili su pravi pravcati umetnički likovni radovi i uglavnom su ih slali i dobijali isključivo pripadnici najviših klasa i aristokratije.

U Zapadnoj Evropi i Americi najviše su bile zastupljene božićne i čestitke za Dan zaljubljenih, a zatim su sledile čestitke namenjene čestitanju Uskrsa, Noći veštica i Danu zahvalnosti.

Krajem 19. i početkom 20. veka razmena čestitki postaje opšteprihvaćeni način komunikacije i u srpskim gradskim porodicama, samo su praznici bili drugačiji. Čestitali su se Božić, Uskrs, krsne slave i nove godine.

U to vreme slanje prigodnih poruka smatralo se obaveznim društvenim činom i građani su, jednostavno, očekivali od svojih najbližih, prijatelja i poznanika takav gest.

– Kratki i sažeti natpisi na čestitkama i razglednicama omogućavaju nam da spoznamo lične želje, interesovanja, sklonosti i životne vrednosti naših predaka s početka 20. veka, kaže istoričarka Bojana Topalović.

Više vesti iz ovog grada čitajte na posebnom linku

Još vesti iz ovog grada

Tragedija pred kojom čovek može samo da zanemi: Saučešće Nikole Dašića, gadonačelnika Kragujevca porodicama žrtava u Novom Sadu

Maša Cvetković Ženska mreža (SSP): Od krivičnih dela femicida i osvetničke pornografije i dalje ništa

Koncertni ciklus „Istočnik” u Srbiji: Divna Ljubojević i Melodi u Sabornoj crkvi u Kragujevcu

Ima nešto što nas spaja i ove godine: Festival najboljih rakija u kragujevačkom Exclusive event centru