Oliver Mandić: Idolopoklonik

Taj gest Mandića, koji je podsećanja radi „đuskao“ ispred zgrade televizije Pink dok je njen vlasnik Željko Mitrović puštao muziku demonstrantima, izazvao je niz negativnih i podsmešljivih komentara na društvenim mrežama i ocenjen je kao klasičan primer idolopoklonstva. Mandić je još odranije poznat kao muzičar blizak političarima koji potiču sa nacionalističke desnice. Tako je ovaj poznati pevač svojevremeno podržavao Stranku srpskog jedinstva Željka Ražnatovića Arkana a bio je i član njegove Srpske dobrovoljačke garde. Kao njen član otišao je i na ratište, u službi intendanta zaduženog za nabavku cigareta i ostalih potrepština

Oliver Mandić je rođen 13. jula 1953. godine u Užicu. Bio je jedna od najistaknutijih zvezda beogradskog novog talasa prve polovine osamdesetih godina. U mladosti se obrazovao u muzičkoj školi „Stanković“ u Beogradu sa namerom da postane pijanista klasične muzike. Jedan je od retkih jugoslovenskih rok i pop muzičara koji ima podlogu klasičnog muzičkog obrazovanja, uključujući tu i čitanje i pisanje nota.

Mandić se predstavio široj publici kroz TV emisiju „Beograd noću“, koja je emitovana uporedo sa izlaskom prvog albuma „Probaj me“ 1981. godine. Emisija se sastojala od video-spotova za pesme sa ploče. Režiser je bio Stanko Crnobrnja, a kostime i Mandićev izgled osmislio je konceptualni umetnik Kosta Bunuševac . Deo javnosti je bio ozbiljno isprovociran Mandićevim tranvestitizmom, ali je bez obzira na kontroverznost emisija dobila nagradu „nagrada grada Montrea“ a potom i komercijalno objavljena na video-kaseti, što je bilo nesvakidašnje za tadašnju muzičku scenu.

Oliver Mandić je bio pobednik prvog i drugog festivala popularne muzike MESAM (1984. i 1985. godine). Napisao je muziku za filmove Nacionalna klasa i Poslednji krug u Monci.