Pisma sa zagrebačkih adresa

Nakon objavljenih knjiga Prepiska Svetozara Petrovića (2014) i Prepiska Svetozara Petrovića sa strancima (2015), iz obimne korespondentske ostavštine uvaženog akademika, objavljena je i knjiga pisama razmenjenih s vodećim predstavnicima zagrebačke književnoznanstvene škole: Aleksandrom Flakerom (i Vidom Flaker), Ivom Hergešićem, Ivanom Slamnigom, Milivojem Solarom, Zdenkom Škrebom i Viktorom Žmegačom – profesorima Filozofskog fakulteta Sveučilišta u Zagrebu na kojem je profesor Petrović (Karlovac, 1931 – Novi Sad, 2005) bio zaposlen od 1957. do prelaska u Novi Sad 1970. Knjiga sadrži 220 pisama razmenjenih između 1956. i 1990. godine.

U pitanju je poslovna prepiska koja obuhvata mnoštvo tema vezanih za jugoslovenske (Zagreb, Novi Sad, Beograd), ali i svetske univerzitetske centre (Čikago, NJu Hejven, Sijetl, Blumington, Seul, Moskva, Firenca), a tiče se organizovanja nastave, statusa slavistike, sticanja nastavnih zvanja, naučnih i stručnih skupova, mentorskog angažovanja, redakcije časopisa i zbornika, studijskih putovanja, gostujućih boravaka na inostranim katedrama, i slično. Budući da je reč o ličnostima povezanim koliko profesionalnim, toliko i privatnim (prijateljskim, kumovskim) vezama, pisma često iz oficijelne prelaze u ličnu sferu, čineći ovu knjigu zanimljivom i širem krugu čitalaca.

Pored nesporne dokumentarne vrednosti (obilja hroničarskih detalja o formiranju i radu Katedre za komparatistiku u Zagrebu, ustrojstvu postdiplomskih studija na jugoslavistici u Novom Sadu), pisana perom vrhunskih znalaca umjetnosti riječi, Prepiska Svetozara Petrovića sa zagrebačkim kolegama poseduje i literarnu dimenziju; vanredno intelektualni, snažni karakteri sa smislom za kritičku opservaciju širih društvenih prilika i neprilika s refleksom na univerzitetsku zajednicu, spremnih na introspektivne uvide s humornom i (samo)ironičnom žaokom, čine pojedine stranice ove epistolarne proze intrigantnom poput akademskog romana.

Iz srazmerno malo objavljenih kopija pisama Svetozara Petrovića upućenih na adrese fakultetskih kolega i prijatelja u Zagrebu („Prijatelji se po pismima poznaju“, veli jedan od njih), ali i iz detalja njihovih pisama, jasno se ocrtava profil profesora Petrovića. Osvetljen iz različitih uglova – kao nastavnik, naučnik, kolega, prijatelj, sin, otac i suprug – Svetozar Petrović, koliko svojim intelektualnim, toliko i moralnim habitusom, uzvisuje se – „za dva koplja iznad svih“ – kako je svoju impresiju formulisao jedan od prvih čitalaca ove knjige.