Političari u regionu ne odustaju od toga da na čelo tajnih službi postavljaju nestručne, ali sebi lojalne kadrove

Srbija: Političari kao šefovi tajne službe

I dok je i u godinama pre dolaska na vlast Srpske napredne stranke (SNS) predvođenih Aleksandrom Vučićem bilo vidljivo da direktori odgovornih državnih struktura kao što su tajne službe budu ljudi naklonjeni ili bliski vlastima, kakav je bio i sam Radomir Marković nekadašnji načelnik Resora državne bezbednosti Srbije (RDB), koji je i osuđivan za politička ubistva izvršena po nalogu tadašnjeg predsednika SRJ Slobodana Miloševića, evidentan šablon postavljanja nekompetentnih šefova Bezbednosno-informativne agencije (BIA) u Srbiji, koji dolaze iz svih drugih sfera, samo ne bezbednosnih, gotovo je autentičan isključivo za Srpsku naprednu stranku.

Na čelo BIA, od dolaska na vlast 2012. uglavnom su dolazili ljudi poznati po odanosti vladajućoj strukturi.

Jedan od takvih primera je i Nebojša Rodić, kog je Vlada Srbije imenovala u avgustu 2012. godine za šefa BIA, a na to mesto došao je sa funkcije generalnog sekretara tadašnjeg predsednika Srbije i čelnika naprednjaka – Tomislava Nikolića.

Već u prvim mesecima na čelu BIA, suočio se sa aferom prisluškivanja telefona Tomislava Nikolića i Aleksandra Vučića. Listinge telefona predsednika države i potpredsednika vlade navodno je tražila Uprava kriminalistčke policije Ministarstva unutranjih poslova (MUP), a što je BIA otkrila i sprečila.

U reformisanoj Vladi Republike Srbije, septembra 2013. godine, izabran je za ministra odbrane, a tu funkciju obavljao je do aprila 2014. godine, nakon čega ga u više navrata šalju na pozicije ambasadora (trenutno u Beču).

Rodića na mestu šefa civilne tajne službe nasleđuje Aleksandar Đorđević za vreme čijeg mandata je navodno sprečen čuveni pokušaj atentata na Vučića u blizini njegove kuće u Jajincima, gde je pronađena zolja, četiri ručne bombe, 100 komada municije kalibra 7,62 milimetra.

Pronađeno je i nekoliko metaka automatskog naoružanja i 10-15 metaka nepoznatog kalibra.

Međutim, iako nije prošlo ni punih godinu dana, tužilaštvo je okončalo proces, jer nije imalo dovoljno dokaza da pokrene krivični postupak, zbog čega se u javnosti stekao utisak da je čitav događaj bio loše izrežirana predstava kako bi se Vučić predstavio žrtvom.

Ipak, Đorđević je odgovornost sa sebe pokušao da skine tako što je smenio trojicu dugogodišnjih i odlikovanih operativaca BIA koji su učestvovali u svim najvećim i najosetljivijim akcijama države.

Svoju političku karijeru, nakon razrešenja sa mesta šefa BIA sredinom 2017. godine, nastavlja kao ambasador Srbije u Bosni i Hercegovini.

Treći po redu šef BIA za vreme aktuelne vlasti bio je Bratislav Gašić, već tada poznat po svojim neprimerenim obraćanjima novinarkama, ali i po nadimku Bata Santos, jer se bavio uvozom kafe santos iz Grčke.

Izabran je za potpredsednika SNS-a u septembru 2012. godine, a pored toga je i bio i predsednik SNS-a Rasinskog okruga.

U junu 2012. godine izabran je za gradonačelnika Kruševca, a na toj funkciji ostao je do aprila 2014. godine.

Na predlog Glavnog odbora SNS aprila 2014. godine imenovan je za ministra odbrane.

U martu 2015. helikopter Vojske Srbije koji je prevozio bebu iz Novog Pazara srušio se u širem rejonu aerodroma u Surčinu, a tom prilikom poginulo je sedam osoba.

Mnogi i danas krivicu za ovu tragediju prebacuju upravo tadašnjem ministru, ali i političkom vrhu.

Nakon što je izneo neumesan i seksistički komentar na račun novinarke u Trsteniku, koja je čučnula kako bi se sklonila iz kadra snimatelja („Volim ove novinarke koje ovako lako kleknu“), premijer Vučić je izjavio da „on više ne može da ostane na tom mestu“.

Tada odlazi u svojevrsnu političku ilegalu iz koje se vraća nešto više od godinu dana kasnije i to, ni manje ni više, nego kao direktor Bezbednosno-informativne agencije.

Kako se navodi u njegovoj biografiji, imenovanjem na mesto direktora Bezbednosno-informativne agencije 29. maja 2017. godine, „zamrzao je članstvo na svim funkcijama u Srpskoj naprednoj stranci“.

Nakon izbora, u oktobru 2022. postao je ministar unutrašnjih poslova nasleđujući novog šefa BIA – Aleksandra Vulina.

Vulin je naširoko postao poznat pre svega kao osnivač Jugoslovenske levice (JUL), iako je i pre toga bio u Savezu komunista-Pokret za Jugoslaviju (SKPJ), gde je došao do mesta generalnog sekretara. Godine 1998. podneo je ostavku na sve funkcije u JUL-u, nakon formiranja Vlade SPS-a, SRS-a i JUL-a. To mu se, kažu, nije dopalo.

„Dosta nam je ratnih bubnjeva. Moramo se okrenuti dijalogu sa Zapadom“, navodno je izgovorio Vulin na sastanku GO JUL-a.

Bio je i protiv ulaska Srpskog pokreta obnove Vuka Draškovića u Saveznu vladu, a neposredno pre NATO bombardovanja nagađalo se da li je dao ostavku ili je razrešen svih funkcija.

Vulin je 2000. godine osnovao Partiju demokratske levice, koja je u junu 2002. sa Demokratskom socijalističkom partijom Milorada Vučelića (desna ruka Slobodana Miloševića u SPS-u i bivši generalni direktor državne televizije RTS) kolektivno pristupila Socijalističkoj partiji Srbije.

Sa SPS-om se razišao 2006. godine posle afere „Kofer“. Osnovao je Pokret socijalista 2008. godine i od tada se nalazi na čelu te partije.

Novembra 2010. Pokret socijalista ulazi u koaliciju sa Srpskom naprednom strankom, Novom Srbijom i Pokretom „Snaga Srbije“.

Za direktora vladine Kancelarije za Kosovo i Metohiju imenovan je 2012. Aprila 2013, nakon što je Srbija u Briselu parafirala sporazum sa Prištinom, najavio je ostavku na tu funkciju, ali se kasnije predomislio.

Nakon rekonstrukcije Vlade postao je ministar bez portfelja zadužen za Kosovo i Metohiju.

Posle izbora 2014. godine postavljen je na funkciju ministra za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja.

U junu 2015. godine imenovan je za predsednika Radne grupe za rešavanje problema mešovitih migracionih tokova, koju je formirala Vlada Srbije.

Nakon izbora održanih u aprilu 2016. ostao je na funkciji ministra za rad, da bi u junu 2017. godine, kada je umesto Aleksandra Vučića na čelo Vlade došla Ana Brnabić, postao ministar odbrane.

U oktobru 2020, u drugoj Vladi Ane Brnabić, postao je ministar unutrašnjih poslova.

U Vladi Srbije koja je formirana u oktobru 2022. nije dobio funkciju, već je u decembru iste godine imenovan na mesto šefa BIA.

U julu 2023. našao se na listi onih koji su pod američkim sankcijama, a SAD mu na teret stavljaju umešanost u „transnacionalni organizovani kriminal, trgovinu narkoticima“ i da je zloupotrebom javne funkcije pomagao trgovcu oružjem Slobodanu Tešiću da se njegove „ilegalne pošiljke oružja slobodno kreću preko granica Srbije“.

O njegovoj ostavci spekulisalo se poslednjih nekoliko meseci, a neretko se može čuti i da je za incident u Banjskoj, na Kosovu, odnosno zakasnelu reakciju srpske službe, odgovoran baš on, te da je na taj način želeo da se „zahvali“ za smenu do koje je i zvanično došlo.

Nekada naklonjen Zapadu, Vulin je poslednjih godina obeležen kao okoreli rusofil, a kao obrazloženje svoje ostavke naveo je i da se „zapadne sile mešaju u unutrašnje stvari Srbije i dokaz za to je i pretnja sankcijama ako ne podnese ostavku“.

Kratki mandat Vulina na mestu direktora BIA biće upamćen po mnoštvu skandala, među kojima su bezbednosni propusti povodom masovnog ubistva u okolini Mladenovca, političko profilisanje ruskih disidenata protivnika rata u Ukrajini i brojne zloupotrebe diskrecionih ovlašćenja tajne službe u obračunu sa političkim neistomišljenicima.

BiH: Sve Osmicine osmice

Bilo bi krajnje tendenciozno ustvrditi kako su s Osmanom Mehmedagićem počeli politički utjecaji na državnu obavještajnu agenciju, ali da su upravo s njim dosegli epske razmjere dileme nema.

Državna obavještajna agencija Bosne i Hercegovine korijene – jednako kao i afere – vuče još iz (po)ratnih dana: njezin kontinuitet naime potječe od nekadašnjeg republičkog SDB-a, Službe državne bezbjednosti bivše Jugoslavije, koja je o(p)stala nakon referenduma o nezavisnosti naše zemlje kao dio MUP-a RBiH.

Uostalom, ima li iko da se ne sjeća čuvene trilogije „Čuvari Jugoslavije, suradnici UDB-e u BiH“?

Bili su to praktično imenici koji su svojevremeno podigli puno prašine, no možda su i najvažniji kao ilustracija razumijevanja svetog trojstva ideologija-policija-država koje su vlasti novonastalih država na prostoru bivše Juge čvrsto prigrlile, iako im je važilo kao jedan od najvažnijih argumenata protiv samoupravnog totalitarizma.

Kako god, iako je BiH pobjegla od zloglasnog imena sjedište agencije se nije mijenjalo, legenda kaže da je uprkos ratu (a možda i baš zato?) još u tim najtežim godinama oformljena i paralelna, SDA obavještajna struktura, no službena i državna je netom nakon Daytona doživjela težak udarac: ubijen je pomoćnik direktora AID-a, kako se tada zvala.

Nedžad Ugljen je bio prekaljeni obavještajni kadar, no misterija njegove egzekucije u Sarajevu, 28. septembra 1996. godine, ni do danas nije razriješena.

Parlament BiH je 2004. godine zakonom verificirao Obavještajno-sigurnosnu agenciju BiH, na čije je čelo imenovan Almir Džuvo, koji je bio direktor do 2015. i izabran je opet na tu funkciju februara ove godine.

Osam između godina pripalo je Mehmedagiću poznatijem kao Osmica.

Osmica je dakle svijet upoznao kao pratilac Alije Izetbegovića, prvog predsjednika Predsjedništva BiH, utemeljitelja i dugogodišnjeg lidera SDA.

Stranka muslimanskog povijesnog kruga, kako se sama opisivala, još od rata je na lošem glasu zbog intenzivnog obračunavanja (naročito) sa profesionalcima iz vojske, policije, sigurnosnih i obavještajnih službi.

Navodno jer im vrh nikad nije bio spreman vjerovati, a kao posljedica tog obilatog čišćenja jeste i manjak kadrova zbog čega zapravo na scenu i stupa Osmica: oduvijek je, naime, bio predsjednička veza sa ovim strukturama.

Što je ostao i kada je imenovan za direktora OSABiH, ne krijući svoje bliske veze s porodicom Izetbegović koja je u njegovom svijetu naprosto imala znak jednakosti sa SDA, na čijem je kormilu od iste godine bio i Alijin sin.

Bakira Izetbegovića Osmica je pratio i u džamiju, svjedoci tvrde trčao da mu i cipele iznese, no kako god to zvučalo – u nacionalno opečaćenoj BiH kojom je gospodario trijumvirat HDZ-SDA-SNSD – to mu među širokim narodnim masama i ne bi bio toliko neoprostiv grijeh da se nije nadogradio, izgradio i ugradio.

Osmicina nadogradnja je širokoobrazovnog tipa: s obzirom da mu je nedostajala fakultetska diploma, zbavio je ne jednu već tri i to s različitih univerziteta.

Ona banjalučka mu je i poništena, zbog druge je odgovarao pred Sudom BiH i mada je i pravosnažno oslobođen, ostao je bljutav okus spoznaje o rasprostranjenosti podobnih diplomanata i obilatom tržištu zvanja i (ne)znanja.

Ugradnja pak nije i neće biti predmet istraga, jer je borba protiv korupcije u našoj zemlji tek u povojima, zahvaljujući upravo i direktorima poput Osmice koji su trebali betonirati njezine temelje.

Novinari koji raspolažu podacima iz obavještajnih krugova, izvještavali su o prenamjenama sredstava i to stranog karaktera, što je eufemizam koji se ovdje koristi za pare koje ne završavaju tamo gdje trebaju, no bilježeni su i dobri potezi za koje su, opet dobro obaviješteni, najviše zahvalnosti iskazivali angažmanu međunarodne zajednice koja je insistirala na osnaživanju OSABiH.

E tu je nekako i pukla najveća bruka.

Osmica se izgradio na priči o dobrim američkim vezama, no u međuvremenu je upravo američki FBI pomogao na razbijanju aplikacija Sky i Anom, koje su pretresle ne samo BiH i regiju već i cijeli svijet razotkrivajući narko-mafiju.

Kada je i sarajevsko podzemlje počelo da pada, glavne zvjerke poput Elvisa Keljmendija i Admira Arnautovića Šmrka pozivale su se upravo na Osmicu, da bi kao prva žrtva u sistemu pala Diana Kajmaković, državna tužiteljica, protiv koje se vodi i disciplinski postupak za zloupotrebu položaja jer je, navodno, po Osmicinom nalogu u ladicama čuvala njegove štićenike?!

Na suđenju kriminalnoj grupi Bojana Cvijetića, optuženoj za dilanje kokaina širom Evrope, također se pominjala zaštita prvog obavještajca BiH, a nedavno se ispostavilo da i među tzv. počasnim iskaznicama OSABiH ima prilično opskurnih likova.

Jedan od takvih je Salko Zildžić, poslanik SDA u federalnom parlamentu, kome su značka (i počasni dokument) oduzeti na granici sa Srbijom, a on rekordnom brzinom pušten iz beogradskog zatvora u koji je smješten zbog neovlaštenog nošenja oružja.

Tužiteljstvo BiH je istu iskaznicu oduzelo prilikom hapšenja Denisa Stojnića.

A Osmica je netom po okončanju mandata svoju izgradnju krunisao mjestom na crnoj američkoj listi zbog ugrožavanja vladavine prava, podrivanja institucija, opstruiranja ili prijetnji provedbi Dejtonskog mirovnog sporazuma i materijalnog doprinosa međunarodnom širenju nedopuštenih droga.

Crna Gora: Tajne službe u čeljustima politike

Političke strukture koje su činile vlasti prije 30. avgusta 2020. godine, ali i one kasnije, izborom prvog čovjeka Agencije za nacionalnu bezbjednost (ANB) pokazale su do koje mjere im je bitna kontrola nad tajnom policijom.

To je u razgovoru za Vijesti ocijenio direktor BIRN Montenegra Vuk Maraš.

Konstatovao je da se to dešava, iako je Crnoj Gori prijeko potreban nezavisan profesionalac, koji će prije svega imati dovoljno lične hrabrosti da se izbori sa svim negativnim pojavama u toj bezbjednosnoj službi i da je konačno dovede u red.

Agencija za nacionalnu bezbjednost (ANB) kao zaseban državni organ osnovana je 5. maja 2005. godine, a u svojstvu pravnog sljedbenika preuzeli su službenike, predmete, arhivu, opremu i sredstva nekadašnje Službe državne bezbjednosti (SDB).

Od formiranja, ali i ranije, dok su djelovali kao SDB, ili u jednopartijskom sistemu kao Uprava državne bezbjednosti (UDB) ili Odjeljenje za zaštitu naroda (OZN), ta služba bila je važna poluga za vlast.

Da se politika i tada i sada oslanjala na tajne agente, govori i podatak da je nakon promjene tridesetogodišnje vladavine Demokratske partije socijalista (DPS), među prvima uhapšen bivši čelnik ANB-a Dejan Peruničić.

On je, tvrde iz Specijalnog državnog tužilaštva (SDT), rukovodio nezakonitim prisluškivanjima i praćenjima svih za koje su smatrali da predstavljaju prijetnju po tadašnji režim – tužioci, političari, novinari, crkveni velikodostojnici…

Međutim, pitanje je da li će tužioci procesuirati još sličnih slučajeva, jer je međusobni rat operativaca trajao konstantno gotovo tri godine, za koje vrijeme su se na mjestu direktora te institucije promijenile tri sobe…

Obje strane lično, ali i putem posrednika poručuju da jedva čekaju nadležne da utvrde šta su podmetanja a šta stvarna prijetnja po nacionalnu bezbjednost.

Prvi direktor ANB-a bio je funkcioner Demokratske partije socijalista Duško Marković, koji se na toj poziciji zadržao do 2010. godine.

Naslijedio ga je Vladan Joković, koji se na čelu tajne policije zadržao dvije godine, koliko i njegov naseljenik Boro Vučinić.

Od 2015. do 2020. godine Agencija je bila pod kontrolom Markoviću bliskog Peruničića, a njegovu eru obilježilo je prisluškivanje opozicionara, novinara, crkvenih velikodostojnika, glavnog specijalnog tužioca i uništavanje dokumentacije.

Zbog toga je i hapšen.

Promjena vlasti 30. avgusta 2020. godine, međutim, nije oslobodila tajnu policiju čeljusti politike.

Iako se stvarao privid da se vodi borba između Istoka i Zapada, pokazalo se da je posrijedi riječ o zaštiti onih kojima je vrh službe lojalan.

Za prvog direktora nakon pada DPS vlasti izabran je Dejan Vukšić, blizak tadašnjem premijeru Zdravku Krivokapiću.

Smijenjen je kada je oborena Krivokapićeva vlada, a u fotelju šefa Agencije nakratko se smjestio Savo Kentera, navodno blizak Socijaldemokratskoj partiji (SDP).

Kada je oborena Vlada Dritana Abazovića, Kenteri je izmaknuta fotelja, a u nju je zasio Boris Milić, dugogodišnji operativac tajne službe.

Tada je za glavnog inspektora ANB-a postavljen Abazovićev prijatelj Artan Kurti, koga su politički protivnici optužili da u toj službi isključivo radi kako bi politički pomogao svom drugaru.

On je to više puta negirao, a nedavno je podnio krivičnu prijavu protiv Kentere, jer je, kako tvrdi, nezakonito u tajnu policiju primio dugogodišnjeg inspektora Draga Spičanovića…

Maraš je ocijenio da su politička kontrola nad Agencijom i postavljanje ljudi koji su bliski predsjedniku Vlade i ljudima koji su na vlasti, nešto što je kontinuitet Crne Gore.

„Podsjetiću da je prvi šef ANB-a bio Duško Marković, koji je bio jedan od ključnih ljudi u Demokratskoj partiji socijalista, sve vrijeme, pa je nakon toga postao potpredsjednik Vlade, a zatim i premijer.

Nakon Markovića imali smo razna rješenja koja su primarno njemu bila bliska, zaključno sa gospodinom Dejanom Peruničićem koji je završio karijeru tako što je krivično gonjen i osumnjičen da je prisluškivao opoziciju, novinare, glavnog specijalnog tužioca, da su uništavali dokumentaciju ANB-a i slično“, kazao je Maraš.

On ističe da nam je stara vlast pokazala do koje mjere je političkim strukturama bitna kontrola nad Agencijom za nacionalnu bezbejdnost, ali i da je nova vlast imala isti pristup.

„I nova vlast imala je isti pristup. Agenciju je prvo kontrolisao Vukšić, koji je bio vrlo lojalan Zdravku Krivokapiću, sa kojim je kasnije krenuo u osnivanje partije, nakon toga Kenteru, koji je po riječima Dritana Abazovića maltene bio prijedlog Ranka Krivokapića i SDP-a, a posle toga i postojeće rješenje Borisa Milića, kojeg je očigledno favorizovao sam Abazović, ne samo kroz izbor direktora nego i kroz izbor smijenjenog generalnog inspektora ANB-a, koji je njegov lični drug i kog su progurali uprkos činjenici da je krivično osuđivan i da je imao ozbiljna krivična djela u prošlosti“, rekao je Maraš.

Direktor BIRN Montenegra poručuje da se iskorak u transformaciji tajne službe ne može napraviti sve dok na čelo Agencije ne bude izabran profesionalac iz tih struktura, „koji nema nikakave repove sa političkim strukturama niti sa organizovanim kriminalom i osoba sa integritetom koja može na najbolji način da obavlja taj posao, ne vjerujem da možemo napraviti iskorak u transformaciji te službe“.

„Prosto, ona se tokom vremena i previše umrežila i sa politikom i organizovanim kriminalom, da bi neko ko je blizak politici ili organizovanom kriminalu mogao tu nešto da promjeni“, poručio je Maraš.