Prizivanje đavola

Sem što je obznanio da će se osvetiti za ovu pogibiju i napao dve američke baze i Iraku/ konstatacija da će reagovati srazmerno, upućuje da bi moglo značiti ubistvo nekog visokog američkog funkcionera u nekoj trećoj zemlji na sličan način, takođe, dronom.

Međutim veliku pažnju je privukla Trampova konstatacija da će SAD gađati 52 cilja iranske kulture od kojih su neki vrlo visoko rangirani na listi Uneska ukoliko Iran odgovori napadom na američke ciljeve.

Ako se upitamo zašto baš 52 cilja iranske kulture, prva asocijacija bi bila na događaj iz 1979. godine za vreme Islamske revolucije u Iranu kada su 52 člana američke ambasade držana u zatočeništvu više od godinu dana, tačnije 444 dana.

S ovom pretnjom u vezi, SAD su učinile vidljivim pomeranje svojih šest strateških bombardera kojim bi ovi ciljevi mogli da budu gađani.

Da li ova igra ciframa ima neki dublji, simbolični smisao koji bi mogao upućivati na neki drugi fon značenja ovog iransko-američkog sukoba, i ako je to u pitanju koji je to smisao – pitanje je koje se neminovno postavlja po sebi.

Naime, poznato je da je gađanje kulturnih lokaliteta ratni zločin po Haškoj konvenciji iz 1954. godine koju su potpisale obe pomenute zemlje.

Sem toga, SAD su donele 2017. god. rezoluciju koja osuđuje uništavanje kulturnih lokaliteta a koju su takođe potpisale obe zemlje.

Takođe je poznato da je brojno kulturno nasleđe stradalo tokom sukoba na Bliskom istoku, od razaranja Iraka nakon američke intervencije i to ne samo ono van muzeja već i u muzejskim zbirkama, do nedavnih događaja sa tzv. islamskom državom koja je pretila da će uništiti drevni grad Palmiru.

Stizale su do nas ne samo jezive slike obezglavljivanja živih ljudi, već i razbijanja skulptura pod stigmom zabrane skulptura u islamu.

Iran je zemlja bogate istorije kao i bogatog kulturnog nasleđa koje se ne vezuje samo za islamsku civilizaciju.

Podsetimo se da je svet 1971. godine prisustvovao proslavi 2500 godina postojanja Persijskog carstva kada se šah Muhamed Reza Pahlavi krunisao i postao car Irana.

I zaista, kao nijedna druga nacija, na Bliskom istoku, Iranci su pojam naroda sa visoko razvijenim rafinmanom za mesto i položaj sopstvene kulture u svakodnevnom životu kao i svom dugom kolektivnom istorijskom pamćenju i trajanju.

Ovakva pretnja, sigurno da pogađa najosetljivija mesta kolektivnog bića iranske nacije izazivajući u iranskoj svesti pojam o kulturocidu.

On nužno priziva sećanje na žrtvu i stradalaštvo, religijski ukorenjeno u njegovom biću.

Ali da li je njen smisao samo u tome?

Podsetimo se slučaja Ruždi. NJegova knjiga ,,Satanski stihovi“, postala je međunarodni događaj. Desilo se potom da su knjigu osudili a potom spaljivali muslimani u mnogim delovima sveta.

Na ulicama Teherana je tražena smrt autora. Desile su se demonstracije u Pakistanu ispred Američkog centra u Islamabadu, kao i nemiri u Velikoj Britaniji i SAD-u.

Ajatolah Homeini je 1989. god. doneo fetvu da se ubije pisac Salman Ruždi, što je dovelo do dodatnih zahlađenja odnosa između Irana i Zapada.

Podsećanja radi, u pomenutoj knjizi se dovodi u pitanje autentičnost Kur’ana, poslanik Muhamed ismeva kao ,,Mahundu“ a u knjizi se pominju i prostitutke sa identitetom i imenima Muhamedovih žena.

Antizapadna frakcija u Iranu je iskoristila slučaj Ruždi, blokirajući normalizaciju odnosa sa Zapadom, nateravši Homeinija da osudi knjigu i autora i celu stvar označi kao ,,đavolske akte Zapada“.

Dakle, cela stvar se može posmatrati i kao svesna igra tradicije klevetanja ,,neprijatelja“ kao dela suparništva, u konkretnom slučaju kao deo zapadne tradicije klevetanja islama i vođenja krstaškog rata protiv osnovnih islamskih vrednosti.

Dakle, ,,đavolski akti“, postaju bitan i vrlo naglašen element u međusobnom kulturološkom i civilizacijskom sukobljavanju.

U očima iranskih verskih vođa, Amerika je ,,Veliki Sotona“.

Upravo su ovu sintagmu uzvikivali građani u masovnim povorkama žalosti zbog ubistva generala Kasema Sulejmanija.

Ali isto je tako Iran postao ,,oličenje đavola“ u očima zapadnog sveta označen ,,Islamskom pretnjom“. Međutim pretnje su obostrane, tako da islamsku pretnju prati zapadna pretnja.

Ona se poistovećuje sa pretnjom političkog i versko-kulturnog imperijalizma, te političke okupacije praćene kulturnom invazijom.

Kulturno-verska invazija se danas u Evropi poistovećuje sa migrantima koji kao talasi nekog islamskog mora, sada zapljuskuju njene granice preteći opštim potopom.

Posledica je, da danas, mnogi kako na Zapadu tako i na islamskom Istoku posežu za ovakvim izrazima demonizacije dok je proces međusobne satanizacije postao opštim mestom.

Sada već nije iznenađujuće ako se kaže da broj 52 nije slučajno izabran.

Naime đavo se u Kur’anu pominje 52 puta pa je broj od 52 taoca namenski izabran kako bi se označio, ,,đavolski karakter“ bića Amerike.

Isto tako, Amerika je odabrala 52 cilja iranske kulture, kako bi se označio ,,đavolski karakter“ islamske kulture koju prezentuje Islamska Republika Iran.

Isto tako i pomenuti brojevi dana zatočeništva američkih građana koji su išli uz njihov broj, ili broj pomenutih bombardera, samo su deo okultističkih strategija u civilizacijskom sukobu koji postoji između Irana i SAD.

I to je razlog za istinsku zabrinutost kada su u pitanju odabrani ciljevi kulture Irana, od kojih su neki visoko rangirani na listi Uneska.

Poučeni ranijim iskustvom, oni realno jesu ugroženi i mogu biti meta u ovim međusobnim demonizacijama ljutih neprijatelja.

Atomsko oružje, kojem se sada, jurišnom brzinom približava Iran, uz ono američko, samo potvrđuje, da đavo nije više samo imaginarni subjekt psihološkog rata, već realnost koja svoju destruktivnu snagu može ispoljiti svakog trenutka.

Autor je likovni umetnik i profesor univerziteta iz Novog Pazara