Ima li razloga za strah premijera Vučića od desničarskih organizacija zato što 24. marta „imamo izricanje presude Radovanu Karadžiću, godišnjicu bombardovanja…“
Opšte je poznato da sadašnja vlast, vlast Borisa Tadića, sve bivše vlasti u Srbiji, značajnim delom i javnost Srbije, kao i sve desničarske organizacije, dele mišljenje da Radovan Karadžić nije odgovoran za izvršenje genocida u Srebrenici jer su se tamo dogodile „loše stvari“ ali ne i genocid, da je general Ljubiša Diković „častan oficir“ jer nema nijednog dokaza koji povezuje njega, bilo kog drugog srpskog oficira i Srbiju sa masovnom grobnicom u Rudnici i na drugim mestima, da je general Vladimir Lazarević, presuđeni ratni zločinac, „heroj srpskog naroda“, zahvaljujući kome su slobodni svi naši gradovi i sela, „da se broj žrtava NATO bombardovanja meri hiljadama, „da ne postoji razlika između stradanja srpskog civila i srpskog vojnika“ i dr.
Moguće je da neka ekstremno desničarska grupa javno protestuje protiv osuđujuće presude Radovanu Karadžiću, ali nije ih bilo ni stotinu kada je Karadžić uhapšen, te ih ni presuda neće okupiti u većem broju. Ako nema razloga da se premijer plaši tih, već viđenih desničarskih grupa, ima drugih, sa velikim potencijalom za izazivanje straha – Šešelj, SRS i simpatizeri Šešeljeve političke komunikacije. Premijer neka brine o Šešelju, a ja, mi, društvo – brinemo:
Što nemamo političara koji misli o budućim generacijama koje će poput nemačkih šezdesetosmaša postavljati pitanja, i prihvatiti da je Holokaust deo identiteta nemačkog naroda i građanina.
Što nemamo političara koji će reći da je presuda Radovanu Karadžiću važna jer sprečava reviziju istorije, i daje garancije da se zločini i genocid više nikad i nikome ne ponove.
Što nemamo političara koji će se prema presuđenim ratnim zločincima odnositi kako zaslužuju, na temelju činjenica o njihovoj odgovornosti.
Što nemamo političara koji će otkriti da je Srbija bombardovana zbog toga što su susedi Srbije, od 1991. godine, bili ugroženi teritorijalnim pretenzijama Slobodana Miloševića, njegovih generala, četničkih partija i organizacija.
Što nemamo političara koji će se izreći pa otkriti da veliki broj građana Srbije nije glasao na izborima 2000. godine za Slobodana Miloševića jer su razumeli da je on odgovoran za bombardovanje zemlje, a ne „svet koji mrzi Srbiju“.
Što nemamo političara koji neće ponoviti laž da se „broj srpskih žrtava NATO agresije meri hiljadama“, i koji neće pomenuti samo ime Milice i Sanje, nego imena svih civilnih žrtava NATO bombardovanja – 205 civila srpske nacionalnosti, 220 civila Albanaca, i 28 civila Roma i drugih.
Što nemamo političara koji će svakog 24. marta da oda poštu albanskim civilima, svakom od 8.693 žrtve „srpske odbrane od terorista“, i da se izvini za zločinačke planove i praksu generala VJ i MUP Srbije protiv života Albanaca.
Što nemamo političara koji će srpskim generalima javno postaviti pitanje zašto su regrute slali u rat, i predočiti javnosti da je od 275 poginulih pripadnika VJ/MUP-a 108 bilo mlađe od 25 godina – većinom, vojnici na redovnom odsluženju vojnog roka.
*OVO MOŽE U OKVIR
Činjenice o 24. martu:
Prema podacima FHP i FHP Kosovo, u periodu od 20. marta do 14. juna 1999. godine srpske snage su pod parolom „odbrana srpske teritorije od NATO agresije i šiptarskih terorista“ ubile 6.901 Albanca koji nije učestvovali u neprijateljstvima. U istom periodu, pripadnici OVK su ubili 328 srpskih civila i 136 Roma i drugih nealbanaca koji nisu učestvovali u oružanom sukobu. U sukobima između VJ/MUP-a i OVK poginula su 1.204 pripadnika OVK i 559 pripadnika VJ i MUP-a Srbije.
Podaci nedvosmisleno pokazuju da je vođstvo Republike Srbije na napade NATO odgovorilo teškom i masovnom odmazdom nad albanskim civilnim stanovništvom, koja se manifestovala proterivanjem, ubijanjem civila i spaljivanjem sela i kuća. U periodu NATO napada, jedinice VJ i MUP-a Srbije samo u opštini Đakovica ubile su 909 albanskih civila, u opštini Orahovac 577, u Mitrovici 362, Vučitrnu 389, Peći 496, Glogovcu 640, Prištini 413, Prizrenu 414, Suvoj Reci 351, itd. Samo u jednom danu, 27. aprila 1999. godine, srpske snage su u selu Meja ubile 349 albanskih seljaka čija su tela, u najvećem broju, nađena u masovnim grobnicama na policijskom poligonu u Batajnici kod Beograda. Više od 260 seljaka koji su se skrivali u šumama Šutice, Vrbovca i Čikatova, ubijeno je tokom „pretresa terena“ 30. aprila i 1. maja 1999. godine, koji su izvršili pripadnici 37. mtbr VJ, čiji je komandant bio današnji načelnik Generalštaba Vojske Srbije, general Ljubiša Diković. U istom periodu, pripadnici OVK u Suvoj Reci ubili su 32 srpska civila, u Đakovici 25, u Prištini 22, u Orahovcu 4.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
