Zadužbina svima na korist

Memorijalna ceremonija počela je u devet časova u Crkvi Svetog Đorđa, Svetom Arhijerejskom Liturgijom koju je održao Njegova Svetost Patrijarh srpski gospodin Porfirije. Po završetku Liturgije i pomena, usledilo je polaganje venaca na grob Kralja Petra Prvog, piše Demostat.

Prema navodima sa sajta zadužbine, zasnivanje današnjeg grada Topole, započeto je onog trenutka kada se Karađorđe, na zapadnom podnožju brda Oplenac prvi naselio.

U teškim vremenima ratova i buna, Karađorđev grad je bio tri puta temeljno rušen. Godine 1804. 1813. i 1877. su bile fatalne za ovaj grad.

Redovno obnavljana i iznova podizana Topola je ukazom od 27.juna 1882. godine proglašena varošicom.

Dinastičkom smenom na prestolu Srbije i dolaskom kralja Petra Prvog Karađorđevića na vlast, sa početkom izgradnje zadužbine, Topola počinje da se ubrzano razvija.

Kralj Petar Prvi je dragovoljno otkupljivao predhodno sva rasprodata imanja svojih predaka, i marljivo prionuo na graditeljski posao. Umro je ne dočekavši završetak gradnje kompleksa.

Taj posao je nastavio kralj Aleksandar. Nakon više od trideset godina otkupljivanja, zadužbinski kompleks je poprimio današnji izgled, raspored i granice.

Sačuvani građevinski objekti Karađorđevog grada i memorijalni kompleks na Oplencu, čine „Zadužbinu Kralja Petra I“.

Na Vidovdan 1990. godine Zadužbina je obnovila rad. Obnovljenoj Zadužbini je vraćen deo imovine koja je konfiskovana nakon Drugog svetskog rata, a nakon trogodišnjeg sudskog spora Zadužbini je vraćena bezmalo celokupna imovina po popisu iz 1947. godine.

Obnavljanjem rada Zadužbine znatno je unapređena zaštita celokupnog kompleksa, otkupljuju se i prikupljaju otuđeni predmeti i stvari koje su bile vlasništvo dinastije Karađorđević ili Zadužbine Kralja Petra Prvog.

Član Krunskog saveta Dragomir Acović poručuje za Demostat da je naše da čuvamo, a na državi je da ne da da sačuvamo, te da bi tako mogao da glasi lament svake Zadužbine.

Prema njegovom viđenju, što je zadužbina veća, to je veća glad države da je poništi i uništi.

Acović navodi da osnivači zadužbine veruju da je imovina koju su ostavili na korist svakome samim tim zaštićena od onih koji bi da je učine samo svojom.

– Država se tom sebičnom cilju suprotstavlja tako što opštu, zajedničku imovinu proglašava svojom, i nastoji da je što pre obezvredi kako ne bi, slučajno, nekome bila od koristi. Kralj Petar Prvi, čijeg se upokojenja pre sto godina podsećamo ovih dana, ostavio je deo svoje imovine narodu iz koga je potekao, i od koga se nikada nije odrekao, naroda koji je oslobodio i ujedinio, što mu se pripisuje u najveći greh. Država je njegovu imovinu, odlukom Komunističke partije, prisvojila. Više od pola veka kasnije država se oglasila presudom nadležnog suda, koji je konstatovao da je imovina konfiskovana na osnovu izjava lažnih svedoka, ali – nastavlja časni sud – „država je imovinu mogla da uzme i na neki drugi način“, te se ništa neće vraćati Zadužbini. To što imovina nije oduzeta “na neki drugi način“, časni sud ne zanima, jer „sud je sud, a kome se to ne sviđa mora biti da je lud“. Država u svoju imovinu ne ulaže baš ništa, ali joj je bilo milo i logično da je svojevremeno nazove imenom Dušana Petrovića – Šaneta, jer je drug Šane bio „naš“, a Kralj Petar Prvi ko zna čiji, ali „naš“ sigurno nije bio. Možda je bio „vaš“? Ako jeste, šta čekate – kaže Acović.