Bakterijske infekcije kao uzrok neplodnosti

Neplodnost (sterilitet, infertilitet) je širok klinički i socijalnopsihološki problem, a na njega se počinje sumnjati kada par, već posle godinu dana intenzivnih pokušaja, ne može ostvariti začeće.

Uzroci neplodnosti su multifaktorijalni i kompleksni, a kod žena je to uglavnom hormonski disbalans, starosno doba i infekcije (posebno bakterijske). Veliki broj mikroorganizama svojim dejstvom može dovesti do oštećenja tkiva reproduktivnog trakta, koje onemogućava oplođenje, stvaranje i zadržavanje embriona. Najčešće su to genitalne hlamidije i mikoplazme, kao i ureaplazme. Gram negativne bakterije – Ešerihija koli, Proteus, protozoa Trihomonas vaginalis ali i gonokok (kojim je infekcija u porastu, što predstavlja dodatni socijalno epidemiološki problem).

Njeni uzročnici, uglavnom ascedentalnim (uzlaznim putem iz okoline – spoljašnje sredine ili donjih partija crevnog i urinarnog trakta) dospevaju kroz kanal vagine i grlića materice u unutrašnjost genitalnih organa izazivajući oštećenja, zapaljenjske reakcije, koje rezultiraju mehaničkim opstrukcijama i teškim promenama na sluzokoži unutrašnjih organa (materice, jajovoda, jajnika i materičnih veza), u eklatantnim slučajevima teškim zapaljenjima i priraslicama u maloj karlici i trbuhu, što otežava i čak onemogućava kopulaciju i oplođenje (koncepciju) kao i prihvatanje oplođenog jajašceta (nidaciju) i rezultira spontanim pobačajima.

Navedene infekcije su polno prenosive, ali se mogu dobiti i preko zajedničkih površina, veša itd. Simptomatologija je najčešće supklinička, takozvane tihe upale, koje nisu praćene posebno upadljivom simptomatologijom tipa peckanja, bolova, povišene temperature, poremećenog krvavljenja, bolova pri seksualnom odnosu ili poremećajem mokrenja ili defekacije. Ali, pojava ovakvih senzacija, najčešće sluzavognojne vaginalne sekrecije, praćene određenom napetošću u maloj karlici, može uputiti na pregled ginekologu.

Dijagnoza se postavlja adekvatnim, podrobnim ginekološkim pregledom, ultrazvukom i laboratorijskim analizama, naročito bakteriološkim, i to nezamenljivim cervikalnim i vaginalnim brisom, iz kojih, izolovanjem određene mikrobiološke kulture i određivanjem antibiograma, može da se stane na put neželjenim posledicama. Terapija se sprovodi adekvatnih dozama antibiotika, prema antibiogramu, vaginaletama i vaginalnim i crevnim probioticima.

Ipak, najbolja zaštita je prevencija, a to je adekvatna zaštita prilikom seksualnih odnosa, održanje sistemskog imuniteta na pravom nivou, kao i vaginalnog, crevnog i urinarnog ekosistema kompetentnim.

Autorka je ginekološkinja, specijalistkinja GAK Narodni front