Kito (1): Plemeniti grad na središtu zemlje

Nijedan grad u Južnoj Americi tu titulu ne zaslužuje više od ekvadorske prestonice Kita.

On je bio sjajan grad Atahualpe, poslednjeg vladara Inka, a za vreme španske kolonijalne vlasti grad plemićkih porodica.

Slavnim su ga učinile i vođe oslobodilačkog pokreta u devetnaestom veku, Bolivar i Sukre (supruge su im bile Kitenjo).

Osnovan na andskoj visoravni, u dolini ograničenoj obroncima vulkana i duboke raseline,

Kito je danas uzak naseljeni tepih, koji se proteže sve do središta Zemljine kugle – dvadesetak kilometara od centra udaljene linije ekvatora.

Ograničenje nametnuto okolinom grad danas prevazilazi oblakoderima, ali ono što Kito čini posebnim, to je njegovo istorijsko jezgro, „najautentičnije, najmanje promenjeno i najbolje očuvano“ u Americi.

Sa padina vulkana Pićinća uočljiv je raspored ulica i trgova tipičan za sredinu šesnaestog veka.

Nema ostataka grada Inka, jer je uoči dolaska osvajača Atahualpin vojskovođa Ruminahu spalio grad i odneo zlato, koje nikada nije pronađeno.

Kada je nekoliko godina po osnivanju Kita, koji je posvećen Svetom Franji, započela borba za duše autohtonog stanovništva, prvi su došli franjevci.

Danas je manastir San Francisko najveći religiozni kompleks u Južnoj Americi.

Bela fasada manastira, sa portalom od sivog kamena, zauzima čitavu stranu prostranog trga.

Na površini od tri hektara nalazi se kompleks od tri crkve, trinaest klostera i prostranog dvorišta.