Malta (1): Sveti Pavle i malteški soko

Apostol Pavle je, pedeset osme godine naše ere, sprovođen brodom u Rim, da pred „ćesarom“ odgovara za širenje Hristovog učenja. Zahvaćen burom, koja u Sredozemnom moru može biti strašna, brod se nasukao ispred obale današnje Malte.

Srećno se dokopavši kopna, putnici su prispeli u Melitu, kojom je upravljao rimski namesnik Publijus (u Vukovom prevodu Svetog pisma dotični se zove Poplije). Tu je sveti Pavle načinio čuda vere, izlečivši dodirom Publijusovog oca i druge bolesne građane, a usput ih je preobratio u hrišćanstvo. Na mestu Publijusovog doma podignuta je gradska katedrala.

U časovima predaha, apostol se povlačio u pećinu van grada, u kojoj se molio i pisao svoje čuvene poslanice. Menjajući gospodare, od normanskog vladara Sicilije, grofa Rodžera, preko Vizantinaca i Arapa – ovi potonji su gradu dali današnje ime Mdina („utvrđeni grad“) – Melita je bila prestonica Malte sve dok ostrvo nisu preuzeli Malteški vitezovi, 1530. godine.

Kada ih je Sulejman Veličanstveni isterao sa Rodosa, Vitezovima svetog Jovana pravo da se nasele na Malti dao je španski kralj Karlo V, koji je vladao nad polovinom sveta i Sicilijom, pod čijom upravom je bila Malta. Kralju su bili dužni da daju, kao nadoknadu, jednog malteškog sokola i još jednog, sicilijanskom grofu.