Ukrajina (1): Daleko nebo Mikolaiva

Mikolajiv se nalazi na jugu Ukrajine i grad je kao jedno ogledalo, ne samo zato što se zgrade u centru ogledaju u vodi reke, već i zato što ima istu urbanu strukturu kao Arhangelsk, na severu Rusije, blizu arktičkog kruga.

Kao da se između Ukrajine i Belorusije nalazi ogledalo, a Mikolajiv, na jugu, ogleda se u Arhangelsku, na severu. Jedina razlika između dva grada je u bojama i strujama vazduha.

Arhangelsk je blizu arktičkog kruga i niski pritisak garantuje da će vetar sam da se okrene: duva sa zapada i donosi kišu i niske oblake; zatim, polako, neprimetno, posle vrlo kratke pauze u kojoj ostaje nepomičan, vetar duva sa istoka, nebo postaje vedro i boje sijaju na niskom suncu na horizontu.

U Mikolajivu, s druge strane, visoki mediteranski pritisak, koji seže čak do Crnog mora, čini nebo metafizičkim entitetom, apstraktnim i dalekim: nepomično i ravnodušno plavetnilo zatvara grad u kapuljaču, a nijedan dašak vazduha ne stiže sa reke; uveče, ponekad, lišće drveća reaguje mekim oscilacijama na povetarac koji dolazi sa mora. Nekoliko tragova kondenzacije aviona prolazi kroz nebo na veoma velikoj nadmorskoj visini.

Dole, betonske zgrade bujaju od vlage, ljudi polako hodaju po letnjem vazduhu, a potoci vode teku ka reci.

U pitanju je kondenzacija klima uređaja ili voda koja se preliva iz saksija koje opštinski službenici obučeni u zelene jakne svakog jutra obilno zalivaju.

Sve ovo dešava se leti. Zimi, Arhangelsk ostaje u mraku, beo od snega i srebrn od leda.

Upravo zimi, međutim, Nikolajev poprima hiljadu aspekata: zlatne kupole pravoslavnih crkava sijaju na suncu. Reka reflektuje svetlost i postaje raznobojni kaleidoskop.

Ako, pak, dune buran, severni vetar, gospodar stepa, betonske zgrade grada se savijaju ka moru, kao rogoz, a ljudi trče da se sklone u poslastičarnicu u centru, onu sa čokolada sa hiljada oblika.