Šta je HPV virus

U ovom trenutku poznato je da postoji oko 200 sojeva HPV virusa, koji imaju prijemčivost za sluzokožu različitih organa (disajni trakt, oko, donje partije crevnog trakta) sa posebnim afinitetom za sluzokožu i kožu donjeg genitalnog trakta (DGT).

Ova infekcija se najjednostavnije i najbrže detektuje i dijagnostikuje kod žena, jer je donji genitalni trakt žena najpristupačniji pregledu, čak i običnom inspekcijom, tj. golim okom.
Oko 70 tak sojeva HPV-a izaziva lezije DGT žena, na svim anatomskim nivoima (od grlića do međice i perianalnog i analnog prostora).

Nepobitna činjenica je da HPV infekcija u velikom procentu stoji u korelaciji sa nastankom premalignih i malignih promena grlića, vagine i vulve.
U tom smislu postoje i tri grupe HPV virusa, koje se svrstavaju u HPV niskog onkogenog potencijala – tipovi 6, 11, srednjeg HPV potencijala 31, 33, 35 i visokog onkogenog potencijala 16, 18 (najpoznatiji) a sve više se tu nalaze 45 i 54.

Epidemiološkim studijama je dokazano da je najveći broj žena izložen ovim anogenitalnim tipovima virusa i to direktno-seksualnim putem, ali i preko zajedničkih površina, rublja i predmeta.
Po nekim teorijama smatra se da je svaki organizam u nekom trenutku prokužen virusima, ali da kompetentnim imunitetom mogu biti eliminisani. U određenom broju slučajeva virusi ostaju u sluzokoži u latentnom obliku, a u trenutku kada dođe do pada imuniteta, bivaju aktivirani i dovode do lezija.

Virusne lezije se na grliću manifestuju najčešće u vidu patoloških promena u arhitektonici epitela, a na sluzokoži i koži u vidi bradavica, tj. KONDILOMA.

Period inkubacije je oko 45-180 dana.

Bradavice mogu biti različitog oblika i raširenosti (resičaste, šiljate, ravne, slivene, pločaste, masivne i najeklatantnije-ekstenzivne, kada zauzimaju velike pločaste površine na koži i sluzokoži).
Dijagnostika je veoma egzaktna, brza i visokospecijalizovana.
A u terapiji postoji veoma široka paleta, uglavnom hirurških destruktivnih i ekscizionih metoda, koje se sa velikim uspehom koriste u svakodnevnoj savremenoj praksi u našim ustanovama i dostupne su širokoj populaciji.

U dermatologiji se vrlo često primenjuju hemijske destruktivne metode kao i lokalna medikament zona terapija pojedinačnih lezija, a ne sme se zanemariti i sve zastupljenija uloga tzv. sistemskih imunomodulatora, koji u oko 30 odsto smanjuju mogućnost nastanka recidiva.