Trirska katedrala i crkva Naše Gospe, nekadašnje bazilike-bliznakinje cara Konstantina, koje je podigao povodom proslave dvadesetogodišnjice dobijanja titule cezara, dominiraju prostranim trgom, okruženim baroknim zgradama.
Zadesio sam se ispred njih u podne, na Uskrs, a istog dana bio je i Vaskrs.
Najpre se čuo zvuk najvećeg zvona, da me obavesti da zastanem.
Onda je iz dubina crkava stigao najpre blagi, zatim sve snažniji zvučni talas, činilo se da je zvonilo stotinak zvona.
Talas pun i harmoničan, prijatan za slušanje.
Taman kada sam pomislio da će zvonjava utihnuti, opet je veliko zvono davalo znak za početak; nadmetanje zvona se produžavalo. Sličnu „igru zvona“ slušao sam u Salcburgu, ali su trirska zvona snažnija.
Uskršnja zvona imala su posebnu simboliku vezanu za „našeg“ cara Konstantina.
Trir je bio jedna od četiri prestonice Rimskog carstva i u njemu su boravili i iz njega vladali prostranom oblašću zapadne Evrope i severne Afrike, carevi rođenu u današnjoj Srbiji: Konstancije Hlor, Maksimijan i Konstantin Veliki.
Uz to su bili i rodbinski povezani – Konstantin je bio sin Konstancijev, a u Triru se oženio Maksimijanovom ćerkom Faustom. Iz njegovog doba, s početka četvrtog veka, u Triru su sačuvane, kasnije dograđivane, pomenute dve crkve, kao i carske terme koje su se merile samo sa rimskim, amfiteatar u koji je zverima bacio pobeđene franačke kraljeve i Aula palatina, carska dvorana za prijeme.
Poznata kao Konstantinova bazilika, ona je najveća jednobrodna građevina iz rimskog perioda.
Na nju je danas naslonjena barokna rezidencija trirskih nadbiskupa, koji su igrali važnu ulogu i u svetovnim stvarima, jer su bili jedni od elektora nemačkih svetih rimskih careva.
Iz vremena pre Konstantina, u Triru je gradska kapija Porta Nigra, impozantna spratna građevina i rimski kameni most preko reke Mozel, najstariji u upotrebi u Nemačkoj.
Sticajem okolnosti, taj dan je bio i 1. maj, Praznik rada.
Ništa prirodnije nego da u Triru posetim kuću u kojoj je 1818. godine rođen Karl Marks, sada muzej.
U „ono“ vreme prvo bih u Triru otišao tamo, kao što sam prlikom prve posete Londonu otišao da vidim Marksov ogroman nadgrobni spomenik na Hajgejtu. I ovaj tekst verovatno bi bio sav posvećen Marksu.
Vreme se promenilo i čak i ozbiljni bedekeri ne pominju ovaj muzej.
Pored onoga što je opšte poznato, muzej svedoči i o Marksovom porodičnom životu.
Sa suprugom Dženi imao je sedmoro dece (i jedno sa služavkom Lenčen, koja je i sahranjena zajedno sa njima).
Porodica je živela na ivici bede, ali kada su imali malo više novca od nasledstva, živeli su „buržoaski opušteno“ – još jedna služavka, časovi klavira za devojčice…
U muzeju je malo porodičnih predmeta – Marksova fotelja i sat, porcelanski tanjir.
Suveniri su sa Marksovim slikama i citatima.
Onaj koji najviše odgovara našem vremenu, mislim da je sledeći: „Filozofi su do sada samo na razne načine objašnjavali svet, ali on mora da bude promenjen.“
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na X nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
